Het was een rare week met wat ongemakken en zelfs twee dagen ziekenhuis. Nee, ik begin niet over het eten. Nee, niet, geen woord. Nou ja, een dan, in goulash hoort meer dan een stukje vlees en waarom stoppen ze toch zo idioot veel suiker en gom en nog veel erg maissuiker in de vruchtenyoghurt. Verder nog wat te zeuren? NIETS behalve dat zo’n ziekenhuis van boven tot beneden vol zit met alleraardigste vriendelijke voorkomende verzorgers, verpleegsters, artsen en zelfs professoren. Ik lag in het UMC en heb niets dan complimenten.
Met een geheel nieuwe halsslagader probeer ik vandaag weer een beetje in vorm te komen. Weliswaar mag ik alles maar niets voluit. Ja, ja, u mag sporten, maar maar 60%. Grappig! Op hun eigen site staat zelfs dat seks wel mag maar boodschappen doen niet. Toen ik dat aan het complete ochtendteam vertelde (allemaal meisje die voor dokter oefenen) brak er een enorm gegiechel los. Ja, aanstaande dokters giechelen nog, tot mijn grote genoegen. Je moet wat daar in je bed met die idioot grote pleister op je hals. En je baard, waarvan de helft roze is.
Zondagmorgen, code rood kruip alweer dichterbij maar eerst gaan we weer naar de 32 graden. Nooit een echt groot feest, nog minder met het narcosesap nog zo onder mijn huid.
Ik had een intakenarcotiseur, het was eerder een NARcotiseur, mijn Eus en ik hebben ons een half uur de tranen gelachen om en met hem, en hij keurde de narcose goed ondanks het feit dat hij de belangrijkste vraag was vergeten te stellen. Bleek later, maar ook dat kwam helemaal goed met de echte narcotiseur, ook al een vrolijke man, hahaha ze weten dat jij midden in het gesprek toch weg bent! Hij en zijn assistent wilden wat van me weten. Ze stonden erop dat ik zou vertellen waar en waarmee ik echt gelukkig ben. Je zegt toch niet tegen een dokter: “Als ik een stukkie schrijf?” Het tweede wat zich aandiende was: “Die blauwe roos die ik heb besteld en die morgen aankomt. De Rhapsody in Blue.” Dat zei ik. De Rhapsodie in Blue is ook schitterende muziek van Gershwin, trouwens, en het doet me ook denken aan het lied A beautiful Lady in Blue https://youtu.be/mNf7tPeh5YM dat ik zelf ooit eens heb gezonden. Nee dus dat zeg je er allemaal niet bij maar dacht ik in de ene seconde wel. Maar voor ik echt echt echt in slaap viel dacht ik: “Wanneer worden die tomaten nou eens rijp?”
En dat denk je? Vanmorgen liep ik de tuin in. Rook de geur van de speciaal samengestelde rozenmest, en zag de rozen staan. Een dagje nadenken nog en morgen de grond in.
Daarna de altijd dorstige tomaat water geven. Ja, ja, rustig aan, en wat denk je? Eén, een, heel klein trosttomaatje, rood! Meteen geproefd.
Mijn leven ligt weer voor me! En nu eens kijken, want mevrouw Wilbrink ligt nog in bed, eens kijken of ik géén boodschappen ga doen!
