30 maart 2021
Mijn Ierse schoonmoeder maakte varkenshaas die knapperig van buiten was en zo gaar dat het niet erg meer was. Ze gingen de oven in. Opgerold. Nog wat stuffing in het midden. Veel tijm, wat ui, geweekte broodkruimels. De eerste keer schrok ik. Oh jee, te lang in de oven. Ze sneed er plakjes van en deed er een dikke bruine jus over. Op tafel Colman’s Mustard. Voor erbij. Dat vlees was niet droog, was niet te hard, zelf niet na anderhalf uur in de oven.
De Bastard aan. Zoals bijna iedere dag. En dan de dikke en met mosterd ingesmeerde varkenshaas op het directe vuur. Even. Daarna indirect. De meter geeft 120/130 aan. En laten staan. Na een uur draai ik de zuurstof dicht. En na nog een uur mee naar de keuken. Dat voelt geweldig, dat mooie stuk vlees in mijn handen. Op een houten plank. Mes er door, de allerdunste plakjes. In de pan ernaast groene asperges die met een klont boter en witte wijn van hard naar zacht zijn gegaan. Ik denk terwijl ik het eerste plakje eet. Het buitenrandje is knapperig, binnenin zacht maar helemaal niet droog. Dat aspergewijnvocht nog met wat boter voller maken? Of druppels tomaatvocht? Ja, dat laatste nog. En wat verse postelein uit de tuin. Oh, jee,
ik zou dit niet meer doen, toch? Ik ben toch gepensioneerd?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten